Ostatnia jazda. Podwozimy się do Vesio samochodem i z eleganckiego parkingu pniemy się do góry. Najpierw 600 metrów, potem 400 i w międzyczasie jakieś podjazdy liczące kilkadziesiąt metrów. Przewodnik pisze, żę jazda będzie trudna technicznie, choć określa ją na maksymalnie S2. Ale już się zorientowaliśmy, że nawet te przejazdy skategoryzowane na S3 da się jechać mimo braku umiejętności zawodowca. Zaliczamy kolejne tunele z I wojny, niektóre za niskie do jazdy, jeden zawalony, mijamy jakieś fragmenty rzymskiej drogi. Ale tym razem to przede wszystkim widoki. Zjazdy bardzo miłe, Domina w końcu odważyła się nie hamować, i to nie ona zaliczyła kraksę. Jeden upadek przydarzył się po zeskoku, a drugi na wąskiej ścieżce, na której przy minimalnym braku koncentracji nietrudno o lot. Rower jednak udało się złapać i lot nie był jakiś szczególnie ofiarny. Jak przystało na zawodowców obaj kraksowicze w kaskach i ochraniaczach. A zadrapania dodają +10 do męskości :-).
Po drugiej partii podjazdów zasypiam w oczekiwaniu na spaghetti. Ostatni, siedmiokilometrowy zjazd pozwalał na całkiem spore rozpędzenie się, i to byłby taki widowiskowy akcent na zakończenie przygody z okolicami jeziora Garda.  W sumie to rejon dobry dla szosowców, maratończyków i tych co lubią się zmęczyć forsownymi podjazdami. Jeśli ktoś lubi jedynie zjeżdżać,będzie kłopot. Cytując klasyka: "Nad Gardą albo trudno, albo nudno".

I to by było na tyle, bo na przedzie było co innego... (za innym klasykiem).



Niniejszym dziękujemy ekipie, która dzieliła z nami trudy podjazdów i zjazdów. Arturowi i Magdzie (dwa ostatnie zdjęcia są dzięki ich uprzejmości) oraz Sławkowi i Darkowi. Już drugi raz spędzamy w tym towarzystwie czas przesympatycznie. Zobaczymy się z nimi za rok, a może szczęśliwie i wcześniej.



Dla zainteresowanych 55 zdjęć: KLIKNIJ

Nie dałem się namówić na drugi, długi podjazd i pierwsze 1500 metrów w pionie zostałem wywieziony. Po czym chłopaki zostawili na parkingu plecaki, kaski i duperele, zjechali samochodem na dół i wyjechali do góry na rowerach 8-). Blisko 15 kilometrów dystansu i właśnie 1500 metrów w pionie! Nachylenie dochodziło do 18 procent. Nie pojmuję ciągle dlaczego nachylenia nie podaje się w stopniach lub radianach tylko w procentach, ale może to tak jak w PL, gdzie dystans w górach podaje się w godzinach i minutach. Zresztą Włosi mają z nami trochę wspólnego, bo  na autostradzie też preferują bramki zamiast winiet. Czym to się kończy? Wiadomo. Doświadczymy tego jeszcze w drodze powrotnej do domu.
Kierowcy/rowerowcy zjeżdżali pół godziny samochodem, potem kolejne dwie wyjeżdżali do góry. Był więc czas na niedokończoną drzemkę. Kierowcy dojechali, my z Dominą ruszyliśmy i przez ostatnie 200 metrów nie daliśmy się wyprzedzić! Zawodowcom! Na szczycie mała pomyłka trasy, ale po korekcie już tylko przepiękny, blisko trzydziestokilometrowy zjazd. Szutry, leśne drogi, single, kamienie, głazy, przepiękne krowy, udało się wjechać nawet w kupę, jakieś pozostałości z czasów pierwszej wojny. Super zabawa. Tu było pysznie. W międzyczasie spotykamy rowerzystę, który zagapił się na kwiatki i wypadł z trasy, połamał kask i, prawdopodobnie, rękę. Wracał pod górę, żeby zjechać do bazy asfaltem. Dla niego to niestety koniec imprezy w tym dniu. Podobnie jak dla tego cyklisty, który dnia poprzedniego na całodzienną wyprawę po górzystym terenie nie wziął ze sobą zapasowej dętki. Ale ja też piątego dnia będę odpoczywał...



Domina:
Doktor, jak przystało na człowieka nauki, jak powiedział, tak zrobił, piątego dnia odpoczął :) i nic nie mogło tego zmienić...a mnie oddał w ręce 'opiekunów'...

.

Bocca di Trat
Tym razem zaliczymy już Lago di Ledro bo jedziemy w dobrą stronę. Ale zataili przede mną, że dalej będę jechał 1600 m pod górę. Nad jeziorem twardziele oznajmili, że poczekają na nas przy schronisku i ... pocisnęli. 25 kilometrów jechania pod górę (wyprzedzili nas o jakieś 45 minut), potem 10km jazdy w dół. Kiedyś ta trasa nazywała się "Adenalina" wraz z fragmentem Pinza Trail. Sympatyczna jazda w dół po szlaku dość jednak trudnym. Wcześniej jednak, na szczycie BdT za 7 euro talerz makaronu, którego prawie nie dało się w całości włożyć do brzucha. Po wszystkim, na dole, kąpiel... Zmęczony byłem tak, że przegapiłem Bastione. Jak mówi przewodnik, część zjazdu jest już wybetonowana, można się rozpędzać, ale co jakiś czas warto wystudzić hamulce. Ciężko pracowały tego dnia.

Tym razem krócej :-)), bo w niedzielę próbowaliśmy przesadzić. Ruszamy z Arco i już na wstępie zmieniamy kierunek, bo znowu zaczynamy pod prąd. Jest trochę wspinania po szutrach, strasznie kiepsko idzie w takim cieple mimo, że droga w sumie łatwa. Zjeżdżając modyfikujemy trasę i skręcamy nad jezioro. Ale to co na giepeesie jest ścieżką to w rzeczywistości jest przedzieraniem się przez krzoki. Nasza autorska modyfikacja trasy będzie zatem długa i  w dodatku ominiemy rumowisko w Dro. Od czasu do czasu trafiają się sympatyczne single, ale w końcu jednak będzie jezioro. Jedziemy kupą. Woda zimna... da trochę siły na kolejny podjazd, tym razem asfaltowy do Braila. Zjazd ze wsi też trzeba zmodyfikować bo inaczej przejedziemy wszystko szutrem. Tym razem jednak się opłaca bo zjeżdżanie wśród skał pompuje trochę adrenaliny, po czym się okazuje, że zjeżdżam na zawieszeniu ustawionym na podjeżdżanie. Z Arco do Riva del Garda i do jeziora. . Najcieplejsza woda będzie jednak za dwa dni...

To miała być wycieczka w stylu "must ride". Kultowe miejsce dla rowerzystów w okolicy Riva del Garda. Przewodnicy zarządzili dzień rozruchowy i ustalili, że jedziemy 62 km w poziomie i 2200 m w pionie. Jezioro, szczyty, piękne widoki, rewelacyjne zjazdy. Po kilku kilometrach wspinaczki 1/3 ekipy zniknęła. Po kolejnych kilku wiedzieliśmy, że jedziemy pod prąd. I wiedzieliśmy też, że trzeba będzie wracać tą samą trasą bo inaczej ominiemy owe kultowe zjazdy. Na wysokości 1100 kolejna 1/3 drużyny zadecydowała, że jedzie dalej, my stajemy na kanapki z salami (bufet na szczycie!) i po krótkiej mojej drzemce wracamy. Dla nas dwojga ta rozruchowa trasa niedzielna się w tym miejscu kończy. A właściwie jej połowa. Wysiłek zostaje trochę zrekompensowany fajnym zjazdem (15 km). Modyfikujemy przewodnikową trasę i skręcamy w 422. Nie wszystko się da zjechać, trochę trzeba sprowadzać, ale wyprzedza nas tylko jeden jegomość. Bunkrów nie ma, ale też jest...
Na końcu kąpiel w niesamowicie ciepłej wodzie jeziora Garda.

Dzień zero.

Wszyscy mówią, że będzie dobrze, że miejscówka świetna, choć przereklamowana. 1000 km dojazdu można przeżyć. Pod domem zaczyna się autostrada i przed hotelem kończy. Może błędem jest, że na dojazd wybieramy sobotę?. W każdym razie jazda od Insbrucka w kierunku przełęczy a potem Bolzano to nieustająca przygoda z fizyką. Dokładnie jak w podręcznikowym przykładzie samochody jadą z prędkością pozwalającą na  kontrolowanie otoczenia bez zbędnego wysiłku. Można jechać szybko i w miarę bezpiecznie. Aż do momentu, gdy jakiś cykor (np. podczas wyjeżdżania z tunelu) naciśnie sobie hamulec zamiast zdjąć nogę z gazu. Następny też naciśnie, kolejny naciśnie mocniej, a czwarty już się zatrzyma. Właśnie czterech gości wyprodukowało korek. Zrobiło tak, ponieważ ... A  nieważne dlaczego. W całej Europie najwyraźniej nauka przedmiotów ścisłych to już przeżytek. Pewnie dlatego Włosi nie jeżdżą tą autostradą bo wiedzą, że Niemcy, Duńczycy i Holendrzy bawią się w korki na odcinku 168 kilometrów. Cała przyjemność przejechania 320 km drugiego etapu podróży zabrała prawie 7h. Do tego dokładamy remonty dróg od Cieszyna do Bolzano i taka podróż to "miud". Zeszłoroczna przeprawa przez Stelvio okazała się przy tym igraszką.

CDN

Dawno już nie wyjeżdżałem na Klimczok. W planie jeszcze Błatnia, Salmopol i powrót do domu przez Szczyrk. Podjazd pod Klimczok ciągle jeszcze na raty, ostatni fragment na szczyt niestety wysuszony i zryty, a to dla nas trochę zbyt wymagające. But zatem. Zjazd na Błatnią okazał się pechowy dla Pani Mamy i naciągnięte więzadło wykluczyło ją z dalszej wycieczki. Należało odstawić na miejsce spotkania z reskjugajem i na tym, w Jaworzu skończyła się nasza górska wycieczka. Z Jaworza, z niewielkim wyjątkiem, do Błoni asfalt...