Trasa tym razem łatwa i krótka, dla odpoczynku. I może dlatego tylu rowerzystów spotkanych po drodze.

36 kilometrów proste jak drut. Tyle, że trzeba wyjechać pod górę i te 14 stopni nachylenia to tak jakbym dźwigał dodatkowe 12.5 kg. Tym razem już nie zapomniałem uruchomić dampera po pierwszym wyjeździe, tak jak dwa dni temu.

W książce "Das Mountainbike-Buch" ta trasa nazywa się "Piotr i wilk". Kupiliśmy, żeby się wśród Niemców nie zgubić i okazało się, że jednak jeżdżą intensywnie na rowerach, a przynajmniej autor jeździ. Gdyby nie GPS, do którego dołączono trasy to prawdopodobnie wycieczka zajęłaby cały dzień, mimo że krótka. Ludzie/piesi, których mijaliśmy pukali się w czoło, że jedziemy tędy, którędy jedziemy i nie spotkaliśmy na trasie żadnego rowerzysty. Dopiero po wyjechaniu na szeroki szutr znalazło się ich pełno i jeden nawet na elektrycznym rowerze (zresztą się zmęczył). Autor trasy określił trudność na 3/6 i wymagania kondycyjne na 2/6, ale jeśli to miała być prawda to na trudniejsze nawet się nie wybieram. Trasy, na których trzeba po śliskich kamieniach znieść rower to dla mnie nie jest trudność 3/6. Ale poza tym to malowniczo, zorganizowanie, sympatycznie.
Najpierw wyjazd ciągnący się z przerwami przez 16 km na wysokość 1200 m n.p.m., z maksymalnym nachyleniem 14%, potem zjazd na wysokość 550m na odcinku 10 km. Płaskiego raczej mało.
Zdjęcia pochodzą z tych łatwiejszych fragmentów:

Niemcy, prawdopodobnie tak jak Czesi, w rowery inwestują, choć nie widać ich (rowerzystów) tutaj zbyt wielu. I jeśli ich już widać, to raczej trekingowców niż górali. A jeździ się miło, choć trafiliśmy też na przecinkę w lesie po spychaczu i pozbieraliśmy rowerami trochę błota. Pod pierwszym zdjęciem galeria:

Tuleja została doraźnie naprawiona, ale już nie dostanie szansy. Podczas wyjazdu na Magurkę Wilkowicką od strony Stalownika zaszwankowała kaseta i też już dla niej nie będzie ratunku. Wyjazd się nie udał bo kręcenie młynka to nie jest dla mnie frajda, ale szczyt zdobyty. Z Magurki zgoniła nas do Wilkowic potencjalna ulewa, ale dzięki temu zdążyłem do sklepu kupić i wymienić kasetę. Rower szykuje się do wymiany.

Krótka przejażdżka do Bielska na lotnisko do Zboru, a potem przez Błonia do domu. Jest koło skoczni w Bystrej taki miły, stromy podjazd, który stanowi kolejny, po "śmiercionośnym strumyku", punkt treningu techniki. Na nim mój rower wkurzył mnie solidnie po raz trzeci, a po raz drugi tego samego dnia. Po stu kilometrach drugi raz wytarła się tuleja ślizgowa w damperze i to jest koniec tego roweru w moich rękach. Nie warto się nim zajmować. Dojadę go teraz przez najbliższe dwa tygodnie na asfaltowych ścieżkach w ulubionym rowerowym miejscu, a potem pójdzie na żyletki. Postanowione.
A przy okazji, gdyby producenci rowerów i części do tychże zechcieli się do swojej roboty bardziej przykładać, byłbym zobowiązany. Po co mi lżejszy, ładniejszy, samozjeżdżający, samopodjeżdżający, superskręcający, skoro potem NIE DZIAŁA.

Z Bystrej, jak zwykle, przez Meszną do Buczkowic i Szczyrku. Tym razem jednak dla mnie wyzwanie: Salmopol. Wyjazd asfaltem, odpoczynek i dalej przez Kotarz w kierunku na Brenną, ale czerwonym szlakiem zjazd do Biłej przy Chacie Wuja Toma. Do domu przez Szczyrk i Meszną. Trochę było prowadzenia, niestety, ale nie pomyślałbym, że na Salmopol/Biały Krzyż wyjadę na rowerze. Teraz w takim razie czas na Magurkę od strony Wilkowic.

Po Dominę do pracy, ale tym razem przez Piekiełko. Od południa podjazd jest stromszy, ale krótszy. Im bliżej miasta, tym ciemniejszy chmury, ale burza i deszcz złapały nas dopiero w powrotnej drodze i już za "strumykiem". Jak dla nas, było szybko.

Wreszcie Domina ruszyła do pracy na rowerze. Zrobiła zatem 2x9 km, ja trochę mniej gdyż, jadąc po nią do pracy spotkaliśmy się pod Gemini.Trasa z Bielska do Bystrej ścieżką rowerową wzdłuż Białej jest płaska i nie trzeba się wspinać pod Piekiełko. A po drodze jest też osławiony "Strumień Śmierci", w którym co rusz mistrzowie piwa z krzaków układają nową wersję przeszkód. Dzisiaj i wody mało i przeszkody jakby usunięte, zatem pokonaliśmy go bez zająknięcia i zły czar prysł ... ;-)

To było bardzo fajne 6 kilometrów. 3 km podjazdu, chwilka odpoczynku pod schroniskiem, potem trochę na płasko i zjazd przez las. Tak na szybko między jedną burzą a drugą. Choć druga w końcu nie przyszła...