Najpierw zostałem zrobiony w konia pierwszy raz, a potem Domina kazała jechać na Skrzyczne. No i wyszło na to, że będziemy dymać po asfalcie do Szczyrku, potem asfaltem cały Szczyrk, a potem będziemy się gramolić na Skrzyczne po asfalcie albo po szerokich szutrach od strony Golgoty. Nawet z Malinowskiej na szczyt prawie szeroka wydeptana droga, choć już o niebo ciekawiej. Po takiej zabawie mój osobisty Zespół Gilberta dał się tak we znaki (a w planie było jeszcze 20 km powrotu do domu asfaltem), że odmówiłem współpracy. Zjeżdżaliśmy więc ze Skrzycznego zielonym i czerwonym. To jest coś pięknego choć zmęczenie nie pozwoliło się niczym cieszyć i należało raczej walczyć o życie na tych sporych, w sumie, głazach. Trochę się tymi trasami Skrzyczne próbowało rehabilitować i trochę mu się udało, ale entuzjazm do roweru spadł do poziomu 5/10. W poniedziałek po tym wszystkim zaryzykowałem do pracy na rowerze. Do domu trzeba było się spieszyć bo pies ciągle jeszcze sr.a w domu, ale po 7 km podjazdu (do domu jest ich 9) odcięło prąd. Prędkość pod górkę spadła do 8 km/h i tak już pozostało...