Ostatnia jazda. Podwozimy się do Vesio samochodem i z eleganckiego parkingu pniemy się do góry. Najpierw 600 metrów, potem 400 i w międzyczasie jakieś podjazdy liczące kilkadziesiąt metrów. Przewodnik pisze, żę jazda będzie trudna technicznie, choć określa ją na maksymalnie S2. Ale już się zorientowaliśmy, że nawet te przejazdy skategoryzowane na S3 da się jechać mimo braku umiejętności zawodowca. Zaliczamy kolejne tunele z I wojny, niektóre za niskie do jazdy, jeden zawalony, mijamy jakieś fragmenty rzymskiej drogi. Ale tym razem to przede wszystkim widoki. Zjazdy bardzo miłe, Domina w końcu odważyła się nie hamować, i to nie ona zaliczyła kraksę. Jeden upadek przydarzył się po zeskoku, a drugi na wąskiej ścieżce, na której przy minimalnym braku koncentracji nietrudno o lot. Rower jednak udało się złapać i lot nie był jakiś szczególnie ofiarny. Jak przystało na zawodowców obaj kraksowicze w kaskach i ochraniaczach. A zadrapania dodają +10 do męskości :-).
Po drugiej partii podjazdów zasypiam w oczekiwaniu na spaghetti. Ostatni, siedmiokilometrowy zjazd pozwalał na całkiem spore rozpędzenie się, i to byłby taki widowiskowy akcent na zakończenie przygody z okolicami jeziora Garda.  W sumie to rejon dobry dla szosowców, maratończyków i tych co lubią się zmęczyć forsownymi podjazdami. Jeśli ktoś lubi jedynie zjeżdżać,będzie kłopot. Cytując klasyka: "Nad Gardą albo trudno, albo nudno".

I to by było na tyle, bo na przedzie było co innego... (za innym klasykiem).



Niniejszym dziękujemy ekipie, która dzieliła z nami trudy podjazdów i zjazdów. Arturowi i Magdzie (dwa ostatnie zdjęcia są dzięki ich uprzejmości) oraz Sławkowi i Darkowi. Już drugi raz spędzamy w tym towarzystwie czas przesympatycznie. Zobaczymy się z nimi za rok, a może szczęśliwie i wcześniej.



Dla zainteresowanych 55 zdjęć: KLIKNIJ